Wolisz ich nie wywoływać, czyli w pewien sposób jakby się ich obawiasz, co oznacza, że w jednak w nie wierzysz. Twierdzisz, że to bzdury, czyli tak, jakbyś nie wierzyła. Paradoks?

Duchy? Może tam coś i jest, bo słyszałam kilka opowieści od różnych ludzi, ale niespecjalnie ciągnie mnie do spotkania z tymi istotami.

Moja mama też wywoływała duchy z koleżankami. Miały 15-16 lat. W pewnym momencie zadrżały talerze na stole i przerwały. Potem gdy mama wróciła do domu, babcia (czyli jej mama) powiedziała jakie mogą być konsekwencje tej "zabawy" i już nigdy tego nie powtórzyła.

Ja nie miałam styczności z wywoływaniem duchów, ale bardzo chciałam. Razem z moją koleżanką już byłyśmy na to gotowe. Ja troche poczytałam na ten temat na necie, ale ona pochwaliła się tym swojej trenerce siatkówki i ta jej kategorycznie tego zabroniła. Powiedziała jej ze jej kolezanki wywoływały duchy i później jedna z nich dostala lęku wysokości gdy mogła chodzić po bardo wysokich górach,a druga bała się pasków. Bluzek w paski i wgl.
Trenerka bała się ze to może źle wpłynąć na mojej najs gre w siatkówkę.

Lęku, nie lenku ~ Kate

no właśnie...
moja nauczycielka od niemieckiego... mówiła nam że w jej domu umarł czy tam gdzie stawiano jej dom znaleziona grób małego Niemca Martina.. i czasami ktoś trzaśnie drzwiami i takie tam rzeczy.

niom.. Wierze w duchy, ale moja ciocia powiedziała że uważa ze duchów boją się tylko ci którzy mają coś na sumieniu.,
A wgl.. to moja babcia raz w nocy zobaczyła swojego zmarłego dziadka i leżał koło niej i zasłaniał jej ręka usta zeby nie krzyczała. Tak się wystraszyła ze od tamtego dnia ma problemy z sercem.;(

Ja też wierzę w duchy. Od dziecka byłam dosyć mocno wierząca.
Kiedyś, w przeddzień Wszystkich Świętych mój wujek urządził grilla. Byli tam moi rodzice,  ja, moja siostra i siostra cioteczna oraz parę innych osób. Po jakimś czasie we trzy zaczęłyśmy się nudzić i poszłyśmy zagrać w pytanie, czy wyzwanie. Moja siostra wybrała wyzwanie, gdy wypadła jej kolej, a że było bardzo ciemno, była spora mgła i ja byłam dzieciuchem, to kazałam jej przejść się kilkanaście metrów w ciemności. Zrobiła to, a gdy odwróciła się tyłem do pola ( wujek mieszka na wsi, przy górzystym polu ) z mgły wyłoniła się kobieta. Wyglądem przypominała moją mamę, miała jednak dużo dłuższe włosy. Była bardzo blada, ręce miała wyciągnięte przed siebie i cała była szarawa. Kobieta była ogromna. Mam bardzo słaby wzrok, ale zobaczyłam ją wyraźnie. Zrobiła krok w naszą stronę, a wtedy siostra przyspieszyła. Prawie biegła, a gdy dotarła do mnie, kobieta rozpłynęła się w powietrzu. Chcę tylko powiedzieć, że moja siostra już wtedy nie bała się prawie niczego. Siostra cioteczna została wtedy na podwórku ( ona z kolei boi się wielu rzeczy, choć się do tego nie przyznaje ), więc nie mogła potwierdzić tego, co widziałam. A jednak byłam pewna. Zapytałam siostrę, dlaczego wtedy przyspieszyła. Odpowiedziała, że poczuła czyjąś obecność przed tym, gdy powiedziałam jej, co widziałam. Gdy kobieta szła w naszą stronę byłam spokojna, ale potem zaczęłam się bardzo bać, szczególnie, że było to w Halloween. Następnego dnia siostra i siostra cioteczna pokazały mi wgniecioną trawę tam, gdzie ją wtedy widziałam. Nie przyszło mi wtedy do głowy, żeby się o nią pomodlić.
Naprawdę, rozmyślałam nad tym wiele tygodni i w końcu uznałam, że się przewidziałam. A może raczej chciałam tak myśleć.