Awwww... też jesteś dla mnie bardzo ważna!! Nikt mnie tak nie pocieszył w pewnej kwestii jak Ty A nie odzywam się, bo wiem, że teraz jesteś Kobietą Pracującą

Wracając do tematu - mam ciągłą potrzebę rozwijania się, zmieniania stylu życia. Próbuję nowych rzeczy, których sobie odmawiałam i zmniejszam ilość złych nawyków. Nie chcę w przyszłości być tylko żoną swojego męża, chcę coś osiągnąć. Chcę zdobywać kolejne stopnie naukowe, chcę uprawiać sport i dążę do tego. Chciałabym w końcu czuć się dumna z siebie. Od jakiegoś czasu, gdy coś robię, kieruję się słowami "Nigdy nie zatrać swojej pewności siebie i wierz, że jesteś dobra, ponieważ obecnie to ty sama musisz być odpowiedzialna za swoje decyzje". To bardzo pomaga.

Gimnazjum też było dla mnie złym przeżyciem. Ciągle zaczepki, prześladowania, szkalowanie sprawiły, że uciekałam do wirtualnego świata i też miałam kłopoty z pewnymi przedmiotami. Chciałam umrzeć, nie słyszeć już żadnych zarzutów wobec siebie. Bałam się wyjść z domu. Nosiłam dwustronne kurtki, by zmylić prześladowców podczas drogi do domu. Wiem, że nie byłam wtedy ideałem piękna, ale nikt nie powinien cierpieć z powodu wyglądu.
Wyniosłam stamtąd, że nikomu nie można ufać. Dopiero internet sprawił, że mam parę zaufanych osób jak BS, Kate, Pati...
Przyjaciół mam tylko trzech: mój Przemek, Agnieszka i Kacper. Dzięki nim i dla nich przetrwałam chorobę i cały ten okrutny rok. To dla nich się zmieniam i staram się zapomnieć, bo nigdy się ode mnie nie odwrócili.

Ewangelino - naprawdę świetny pomysł z tym tematem.

Kate napisał:

myślałam, że nie przeczytam jak zobaczyłam taki długi post. Ale jak zaczęłam to już nie mogłam przestać.

Dzięki za wytrwałość

Kate napisał:

Dlatego gdy poszłam do liceum postanowiłam się zmienić. Właściwie to nawet na siłę starałam się być silniejsza i śmielsza. Zmieniłam też wygląd. W sumie to wszystko. I udało się. Za żadne skarby nie chciałam przeżywać tego drugi raz. Od tamtej pory jestem na tym punkcie przewrażliwiona i robię co mogę, żeby to się nie powtórzyło.

Też to przechodziłam, byłam w stanie zrobić wszystko, byle nie przeżywać tego wszystkiego ponownie. Można powiedzieć, że w liceum dostałam 'czystą kartę', nikt mnie nie znał (na szczęście złożyło się tak, że nikt z gimnazjum nie poszedł do tego samego liceum co ja) i mogłam zacząć od nowa, nie być oceniana tak jak wtedy. W sumie motywuje mnie to, gdy zdaje sobie sprawę jak bardzo zmieniłam się od tamtego czasu. Często zastanawiam się jaka bym dzisiaj była, gdybym mogła przejść gimnazjum jak to się niektórym udało, bez tych wszystkich przykrości.

Cleo napisał:

Od jakiegoś czasu, gdy coś robię, kieruję się słowami "Nigdy nie zatrać swojej pewności siebie i wierz, że jesteś dobra, ponieważ obecnie to ty sama musisz być odpowiedzialna za swoje decyzje". To bardzo pomaga.

Mądre słowa. Też czasami posiłkuje się takimi sloganami, podnosi mnie to na duchu.

Cleo napisał:

Bałam się wyjść z domu. Nosiłam dwustronne kurtki, by zmylić prześladowców podczas drogi do domu. Wiem, że nie byłam wtedy ideałem piękna, ale nikt nie powinien cierpieć z powodu wyglądu.

Na to bym nie wpadła Z tego co pamiętam mnie nie śledzili, ale czasami czekałam w szkole jak aż oprawcy wyjdą i dopiero wtedy szłam do domu.
Zgadzam się, że nikt nie powinien cierpieć z powodu wyglądu. Też nie należałam wtedy do najpiękniejszych, ale dokładna analiza twarzy raczej nie była mi potrzebna. Przykre jest to, że przez zachowanie takich dzieciaków wiele osób zostało wprowadzonych w kompleksy i inne problemy.

Kate napisał:

Czyli większość z nas źle wspomina gimnazjum. W ogóle... Po co te gimnazjum ? Nie lepiej było po prostu przedłużyć podstawówkę jak to było za czasów naszych rodziców? Wolę przebywać z ludźmi, z którymi znam się od 6-7 roku życia, niż poznawać nowych - którzy uważają, że jak poszli do gimnazjum to są już dorośli i dużo im wolno.

Też bym wolała zostać z ludźmi z podstawówki. W sumie podstawówkę tez miałam podzieloną na pół, bo w pierwszej miałam system 3 letni (1-3), a potem przeszłam do drugiej szkoły, gdzie kontynuowałam 4-6 i zanim dobrze poznałam ludzi, już się szkoła skończyła, klasa zmieniła a drogi rozeszły. Ale wtedy mimo zmiany nie spotkały mnie żadne przykrości ze strony rówieśników, poszłam do gimnazjum z ufnością, a wyszło jak wyszło.

Kate napisał:

Też uciekałam do internetu. To oczywiście wspominam dobrze. Miałam dużo blogów, tworzyłam grafikę do nich - szablony, nagłówki, textury... Nawet niektóre swoje prace zachowałam i trzymam je do dziś na komputerze.

Ja nawet bloga nie mogłam prowadzić spokojnie, bo zaraz ktoś się dowiedział i jeden gość z klasy notorycznie mi się włamywał i pisał oczerniające notki o mnie (wyglądało to tak, jakbym sama o sobie tak pisała)... co za czasy. Cieszę się, że teraz potrafię się nawet z tego śmiać, ale wtedy do śmiechu mi nie było.

Kate napisał:

Cleo napisał:

Ewangelino - naprawdę świetny pomysł z tym tematem.

potwierdzam

Ja też

Ostatnio edytowany przez mart991 (2014-07-19 16:39:26)