'Sala Samobójców' to dobry film - uderza, pomimo tego, że jest trochę za bardzo podkoloryzowany. Świetna gra aktorska, soundtrack też niczego sobie. Jedyny błąd jaki popełniono to promocja - moim zdaniem reklama tej produkcji przyciągnęła w głównej mierze trzynastoletnie podlotki, które zamiast widzieć przestrogę, dostrzegły pozornie fascynujący sposób na siebie i przystojnego aktora, do którego można powzdychać i może się nawet trochę do niego upodobnić. Po prostu zła fascynacja. Zaobserwowałem to na przykładzie mojej młodszej siostry. Ona i jej rówieśniczki nie odebrały tego filmu tak, jak powinny. W zasadzie nie wiem, czy w kinach był od szesnastu, ale skoro E.  na nim była i go obejrzało to... no cóż.

Wstrząsnęły mną dwie końcowe sceny. Pewnie pamiętacie końcowe odpały Dominika w klubie, krzyki "Zadzwońcie po moich rodziców" pomiędzy próbami zwrócenia tabletek i filmujących go nastolatków, tak ślepo zapatrzonych we wcześniejsze jego błaznowanie, że nie odróżnili szczerej rozpaczy i dziecięcego strachu od błazenady.
I oczywiście chwila, w której mama Dominika, posługując się jego avatarem, poinformowała innych o jego śmierci. Avatary, jeden po drugim, zaczęły znikać. Dotarło do nich, że śmierć nie zna pojęcia "zabawa". Nie można się w nią bawić.

ZAWIERA SPOILERY!

Mną film wstrząsnął, uwielbiam go ale nie obejrzę go po raz drugi, ponieważ nie mogę się pogodzić ze śmiercią Dominika, która była niesprawiedliwa ponieważ można go było uratować... Śmierć niby prozaiczna ale dosadnie straszna... Pociesza tylko fakt że jego odejście ocaliło pozostałych uczestników sali samobójców oraz ich przywódczynie.
A jeszcze co do fabuły... Tak się dzieje kiedy rodzice nie znają swoich dzieci, gdy się nimi nie zajmują, a matkę i ojca zastępują nianie, szoferzy, komputery i znajomi. Doskonale ujęta prawda o współczesnym wychowaniu, w tak drastycznych ramach.

Ogólnie film 100/10 bardzo dobry jak na polskie kino.