ten fragment podobał mi się chyba do tej pory najbardziej, bardzo ładne, plastyczne zdania, jest nastrój i barwne opisy. czytałam z przyjemnością i bardzo płynnie.

dołączę się z tej okazji do betowania

Pytalska napisał:

Twoje zastygłe w bezruchu ciało leży na dośc wielkim,
szpitalnym łózku
przebic tę mentalną blokadę

tu i w kilku podobnych brakuje ogonków, kreseczek i innych polskich znaków; to pewnie z niedopatrzenia, więc tylko sygnalizuję, nie poprawiam.

Pytalska napisał:

zapewne pozbawiona trosk i niepokojów - skupiska natrętnych myśli, które w tym samym czasie roją się w głowach wszystkich twoich bliskich.

coś mi tu zgrzyta, całe zdanie jest fajne i ładne, ale najpierw jest liczba mnoga (troski, niepokoje), a potem pojedyncza (jedno skupisko). może raczej:
pozbawiona trosk i niepokojów - skupisk natrętnych myśli...
albo
pozbawiona trosk i niepokoju - skupiska natrętnych myśli...
albo
pozbawiona troski i niepokoju - skupiska natrętnych myśli...

Pytalska napisał:

którzy przeżyli z tobą dnie i radości i smutku.

dni

Pytalska napisał:

ta, która odpowiedzialna za ich zmartwienia.

ta, która jest odpowiedzialna za ich zmartwienia
albo
ta odpowiedzialna za ich zmartwienia

Pytalska napisał:

w bez ruchu

bezruchu, ale to już internetowa.33 napisała

Pytalska napisał:

Świst przejeżdzającej cieżarówki przecinajacej powietrze z nieodgadnioną szybkością i ta dezorientacja,

przecinek przed przecinającej (bo imiesłów)

Pytalska napisał:

kilka mało ważnych przedmiotów, które się weń mieściły rozsypane na ulicy.

przecinek po mieściły (bo wtrącenie)

Pytalska napisał:

Widzę twoją bezradnośc i zupełną dezorientację.

dezorientacja się powtarza 3 razy w tym fragmencie

Pytalska napisał:

Z paniki samoczesz się wśród skupiska rurek i przewodów

szamoczesz

zawsze do usług
czekam na więcej, miło jest w końcu mieć kogoś, kto regularnie pisze ^^

Pytalska napisał:

Internetowa, chętnie napisałabym coś wyjaśniającego, aczkolwiek nie chcę Ci psuc niespodzianki.

Ahh... No niespodzianka ważna rzecz... Jakoś to wytrzymam

II

1.
Stała na balkonie. W jednej ręce trzymała filiżankę kawy, zaś w drugiej – zeszyt z zapisanymi drobnym maczkiem, nieco pomiętymi, stronicami. Obserwowała, jak słońce powoli wysuwa się na nieboskłon. ‘Kiedyś ta kawa wypali dziurę w moim brzuchu” – pomyślała, a wiatr rozwiewał jej długie, rude włosy, które ta związała w koński ogon. Chciała w ten sposób jakoś je ogarnąć, jednak, niestety, wiatr i tak zrobił swoje i sprawił, że włosy kwitnąca blondem i pomarańczem fryzura nie mogła zdradzić po sobie, że przeżyła dziś już – niejedno - czesanie.
Wciąż męczyło ją jedno – to, co powiedział jej Barry, kiedy przyszedł do szpitala z wizytą. Rzekł coś zupełnie absurdalnego, następnie zaś wyszedł bez słowa, ot tak, po prostu. „Czy tak się zachowują prawdziwi mężczyźni?” – zastanawiała się, pod postacią pytania retorycznego, z oburzeniem.
Tak rozmyślała, do czasu, aż usłyszała dzwonek do drzwi. Z ociąganiem opuściła balkon, zamknęła za sobą szklane drzwi i przeszła do hallu. Przekręcając zamek, rozmyślała wciąż o tym samym i nie skrywała oburzenia przed samą sobą.
Kiedy już otworzyła drzwi wejściowe, nieco zaskoczył ją  ów widok. Otóż jej oczom objawił się wizerunek starszej o dwa lata siostry, zakonnicy – duchownej, której nie widziała od roku. Albo i więcej.
-Sandro, witaj! – rzekła uradowana mniszka. – wiesz, razem z koleżanką z zakonu przybyłyśmy do Castle Rock, by rozpocząć pracę w szpitalu psychiatrycznym, w oddziale dziecięcym. Dlatego uznałam, że grzechem byłoby nie złożyć u Ciebie wizyty.
-Cześć… to znaczy… szczęść Boże, Luizo. Wejdź, nie stój tak w tym progu.
- To bardzo uprzejmie z Twojej strony. – zakonnica uśmiechnęła się do krewnej i weszła do pomieszczenia. Zdjęła kurtkę i powierzyła ją Sandrze, ta zaś powiesiła ją na wieszaku wiszącym na ścianie po lewej.
- Znalazłam odpowiedni ustęp dla ciebie. – Mówiąc to, Luiza otworzyła niewielką, czarną torebkę i wyjęła Pismo Święte. – przekartkowała i zatrzymała się na jednej ze stron, zaczynając czytać. – „Nie daj się zwyciężyć złu, ale zło dobrem zwyciężaj!”

Ostatnio edytowany przez Pytalska (2012-03-02 20:58:45)

Błąd poprawiłam, dziękuję za sugestię.

Gdziekolwiek się obejrzała, widziała wielki, ciemny, zagęszczony od drzew o dość grubych pniach las. Przez zasłonę zbudowaną z liści i drzew ich koron prześwitywało zalednie kilka wstąg światła, rzucających się na miękką ściółkę leśną. Klara spojrzała na swoje ręce - w jednej z nich mocno ściskała nóż z elegancko rzeźbioną rączką. Krople krwi zdobiące jego czubek mieniły się swoją subtelną czerwienią z blasku mało widocznego słońca. Dziewczyna wytrzeszczyła oczy w wyrazie niedowierzania i strachu. Chciała otworzyć dłoń, by wypuścić narzędzie zbrodni ze swojej drobnej, bladej ręki, jednak w jakiś dziwny, niewyjaśniony sposób nie mogła tego zrobić. Albo nie chciała, albo ciało odmawiało jej posłuszeństwa - niestety, nie potafiła skupić się na swoich myślach, dlatego nie wiedziała, która z tych opcji jest prawdziwa. Zamiast tego nerwowo świdrowała wzrokiem otoczenie. Chciała krzyknąć - jednak kiedy próbowała rozbudzić w gardle drgania, z jej ust wydobył się mało słyszalny nawet dla niej samej pisk. Chciała pobiec jak najdalej od tego absurdu, jednak nogi zdawały się jej tak ciężkimi, że z wielkim trudem zrobiła cztery kroki, na dodatek bardzo się przy tym męcząc. Zza pleców dobiegł ją szum liści targanych przez wiatr, a po kilku sekundach - jakiś cichy, zmysłowy głos nawołujący jej imię, który wydawał się Klarze dziwnie znajomym, jednak nie potrafiła odpowiedzieć sobie na pytanie, skąd go znała. Głos ten był lekki i kuszący; w końcu przeistoczył się w nucenie, a potem w powolną, majestatyczną melodię, która mimo subtelności dźwięków przyprawiała dziewczynę o nieprzyjemne ciarki na plecach, a po jakimś czasie - o nieznośny ból głowy. Nagle liście drzewa rosnącego naprzeciwko niej zaszumiały, a spomiędzy nich wyłoniła się niewyraźna sylwetka. Klara cofnęła się o krok, oddychając niespokojnie. W jednej, niespodziewanej chwili nieodgadniona postać pojawiła się przy jej ciele. Poczuła lekkie ukłucie w sercu, które w końcu przybrało na sile - jakby tysiące małych, ostrych noży otoczyło je, powoli wbijając się w jego miękką konsystencję. Ból rozrósł się na całą klatkę piersiową, paraliżując po kolei tułów, nogi, stopy, całe ciało, w końcu - umysł. W środku cała krzyczała, jednak na zewnątrz można było zobaczyć tylko ubraną na zielono, trzeźwo stojącą dziewczynę. Klara zobaczyła ją w szabli trzymanej przez przyodzianą w nieskazitelną biel postać - tak, to na pewno była ona. "Dlaczego wyglądam tak normalnie?" zadała sobie pytanie, podczas kiedy, zwijając się z bólu, utraciła panowanie nad nogami i upadła na ziemię. Spojrzała na swoje ręce - pokrywała je metaliczna, czerwonokrwista ciecz, powoli rozlewająca się po rękach i reszcie ciała. Już nie wiedziała, czy to, co czuła było bólem, czy zwyczajną dezorientacją. Obraz, który wcześniej widziała tak wyraźnie - drzewa rosnące jedno przy drugim - zaczął rozlewać się w jedną, brązowo - zieloną plamę, która w końcu pociemniała, aż Klara miała przed sobą jedynie czerń, w której nie można było dostrzec żadnych przedmiotów. Dziewczyna, wcześniej nie mogąca wydobyć z siebie żadnego dźwięku, tym razem krzyknęła przeraźliwie. Jej głos rozprzestrzenił się po całym lesie.
- Klra, obudź się! To był tylko zwykły sen! - Dziewczyna poczuła, jak czyjeś chude dłonie dotykają jej czoła i policzek, jakby ich właścicielka chciała sprawdzić, czy nie ma gorączki. Przypomniała sobie wnet, jak matka robiła tak kiedyś każdego wieczora, kładząc córkę do snu. Dobrze wiedziała, że te chwile nie powrócą, dlatego odtrąciła od siebie ręce nieznajomej, jednocześnie pozbywając się natrętnych wspomnień. Klara gwałtownie podniosła głowę i usiadła, opierając się na rękach. Kiedy ktoś zapalił światło, te wypełniło szczelnie cały pokój. Poczuła dotkliwe ukłucia w źrenice - zamknęła oczy, jednak ból nie ustąpił. W końcu po jakimś czasie otworzyła oczy i przyzwyczaiła się do jasności, dzięki czemu ujrzała twarz swojej towarzyszki. Rozczochrane, nierówno obcięte, krótkie blond włosy o nienaturalnie jasnym odcieniu, blada, drobna twarz, szare, niemal przezroczyste oczy - tak, to była Louiza. Klara uśmiechnęła się do przyjaciółki i rozejrzała wokół. Gdziekolwiek powędrował jej wzrok, widziała wpatrzone w nią twarze współlokatorek. Ich spojrzenie, wyrażające napięcie oraz skupienie, wlepione były w twarz "gwiazdy dzisiejszej nocy". Ów poważny nastrój nie trwał zbyt długo, bowiem po chwili całe towarzystwo wybuchło śmiechem aby, jak się mogło zdawać, nieco rozluźnić sytuację i przerwać tę grobową ciszę.
- Wcześniej lunatykowanie Samanthy, teraz twój krzyk... co jeszcze zbudzi nas tej nocy? Cokolwiek to będzie, nie zdziwi mnie. - jako pierwsza odezwała się jedna z dziewcząt stojących po prawej stronie łóżka Klary.
- Już dochodzi trzecia, a my musimy wstać przed szóstą. Bardzo wam dziękuję - zirytowała się brunetka stojąca w najodleglejszej części sypialni.
- Mogłaś spać przez południem i wieczorem, tak, jak my to zrobiłyśmy. Jednym słowem, trzeba odpoczywać wtedy, kiedy jesteśmy wolne i mamy do tego okazję... a nie flirtować z nauczycielem śpiewu. - zripostowała Louiza. - Och, zapomniałam, przecież narzekanie na innych to twój chleb powszedni, nawet, jeżeli sama nie jesteś fair w stosunku do innych!
Ostatnie trzy stwierdzenia nieco zirytowały brunetkę.
- Wiesz, ja chociaż...
Nie zdołała dokończyć, bo Klara przerwała jej w pół zdania.
- Nie wiem, jak wy, ale ja mam nadzieję, że zdążę się jeszcze wyspać przez te niecałe trzy godziny. Elizabeth, Louizo, odpuśćcie sobie, głowa mi pęka... i naprawdę, naprawdę przepraszam, ża was obudziłam. - Klara już miała skończyć, gdy nagle do głowy wpadł jej pomysł. - Wiecie, co? Wynagrodzę wam to. Co powiecie na lody u Cullena, jutro wieczorem? Oczywiście, ja stawiam.
- W sumie, to nie twoja wina, a Samanthy... jakieś dwadzieścia minut temu niespodziewanie wstała z łóżka i wpadła na drzwi od komody, a huk przy uderzeniu był tak głośny, że obudził nas wszystkie... - w tym momencie kilka dziewcząt zachichotało - no, prawie wszystkie. Ty spałaś jak kamień, Samantha również się nie obudziła. Tak czy inaczej, od tamtej pory żadna z nas nie zmrużyła oka. Kto wie, być może obudzeni zostali też inni mieszkańcy internatu. - Wszystko wyjaśniła dziewczyna w długich, falowanych włosach, które opadały pasmami na jej plecy i ramiona.
- Skoro mowa o Samancie, gdzie ona teraz jest? - spytała Louiza.
- W łóżku, a gdzie indziej? Ja z Joan położyłyśmy ją zaraz po tym wypadku... - mówiąc to, kasztanowłowa, najstarsza z obecnych przygryzła dolną wargę, by stłumić śmiech. Następnie położyła się do własnego łóżka, zachęcając tym samym inne do tego, by zrobiły tak, jak ona. Kiedy światło zostało zgaszone i dało się słyszeć pierwsze pochrapywania, Elizabeth, ni stąd, ni zowąd spytała:
- Klara, to co w końcu z tymi jutrzejszymi lodami? Aktualne?

internetowa.33, wcale nie musisz czytać. Bo po tym pozostało mi jeszcze jedno przedstawienie nowych postaci. Jeżeli bedziesz się męczyć - może lepiej sobie darować?
A za błędy dziękuję. Jak będę miała czas, to poprawię.
Pozdrawiam,
Joanna