hm. z moich obserwacji wynika, że takie podejście raczej nie jest ani odosobnione, ani zaskakujące. coraz więcej osób deklaruje zasadę dużej ostrożności w miłości, albo wręcz (w skrajnych przypadkach) unikanie "poważnych związków" w ogóle. niemniej, tak jak pisze Kate, bardzo często takie deklaracje są raczej teoretyczne, bo w praktyce różnie bywa.

Pluszowy napisał:

Po prostu w miarę latek, rozumiemy że lepiej by było nie poświęcać szkoły dla życia towarzyskiego, bo dziewczynę możemy sobie do biedy znaleźć zawsze, a szkołę ?

wiesz co, jeżeli czujesz, że jest to prawdziwa miłość bez której nie wyobrażasz sobie życia to i szkołę dla niej poświęcisz, czasami nawet więcej. Ale wydaję mi się, że w naszym, waszym ;D wieku jeszcze nie czujemy czegoś takiego, to przychodzi później. Teraz często myli się zauroczenie z miłością.

El Nino. napisał:

wiesz co, jeżeli czujesz, że jest to prawdziwa miłość bez której nie wyobrażasz sobie życia to i szkołę dla niej poświęcisz, czasami nawet więcej. Ale wydaję mi się, że w naszym, waszym ;D wieku jeszcze nie czujemy czegoś takiego, to przychodzi później. Teraz często myli się zauroczenie z miłością.

Według mnie, nieco mylisz pojęcia

Nie można dla swojej dziewczyny/ swojego chłopaka poświęcić szkoły, to największy błąd jaki można w tym wieku popełnić. Nie mówię jednak że nie można się w żaden związek angażować, przed skończeniem szkoły, nie. Trzeba znaleźć złoty środek, między szkołą, a miłością, a wtedy wszystko staje się bardziej klarowne.

Nawiasem mówiąc, miłości można doświadczyć w każdym wieku. Psychologia mówi o zauroczeniu, w pewnym wieku przeradzającym się w coś więcej. Spróbuj wmówić to swoim rodzicom, którzy np. poznali się w szkole średniej . Nie da się tego jednoznacznie określić, czy to miłość, czy tylko zauroczenie. Trzeba zwyczajnie to poczuć

Masz rację, poza niektórymi drobnymi wyjątkami,

średniowiecze już co prawda się skończyło, ale kiedy ktoś ma zaplanowane już życie, to jaki może mieć wpływ na to, jak będzie wyglądało ?

Natka1995 napisał:

Ale nie zawsze jest taki złoty środek. Niekiedy jest tak że jesteś po uszy zadurzony w swojej połówce że świata po za nią nie widzisz. I szkoła no cóż... sam się domyśl.. nie ma u takich osób znaczenia.
Ja uważam że można się do kogoś przywiązać, ale najgorsze jest to cierpienie po stracie tej osoby.
Ja przywiązałam sie do mojego przyjaciele i go straciłam to później bolało.
Ale mówimy o miłości jak to moja mama mówi : ,,Na nią przyjdzie czas i pora, teraz jest szkoła"
No i trochę ją popieram. Ale jeden mój znajomy powiedział mi i mojemu chłopakowi : ,, to nie jest miłość to jest przyzwyczajenie" to niby miało się tyczyć nas. Ok owszem jesteśmy do siebie przyzwyczajeni. I codziennie się spotykamy. Ale ja uważam że to jest miłość, bo wiem,że kocham mojego chłopaka bo gdyby chciał ode mnie odejść pewno bym płakała, tęskniła i wgl. ale pozwoliła bym mu na to bo bym pragnęła jego szczęścia. A jak by odszedł to widocznie nie był ze mną szczęśliwy. I miała bym nadzieje że jakaś inna dziewczyna by dała mu to szczęście.

Jak sama zauważyłaś, niekiedy pogodzenie tego co ważne, a ważniejsze staje się niemożliwe.

Musiałem ostatnio odbyć dość trudną rozmowę z jedną z moich koleżanek. Trudną, bo wiedziałem o tym że ona coś kręci w moją stronę, jednocześnie wiedziałem że z tego nic nie będzie, bo dla mnie coś takiego jak miłość nie istnieje, i nic co z nią związane nie jest dla mnie ważne. Jak mówiłem, to była jedna z trudniejszych rozmów jakie musiałem odbyć.

Życie jest dla mnie zbyt krótkie, aby znowu tracić nerwy, i łzy na uczucia. Stąd nie będę tego nigdy więcej robił, skupię się wyłącznie na moich marzeniach, i będę starał się je zrealizować. I to realizować je tak, aby za kilka lat spojrzeć w swoje odbicie w lustrze z uśmiechem na ustach, i ze świadomością że wszystko to co mam i osiągnąłem, zawdzięczam sobie, i tylko sobie. Nikogo nie będę wykorzystywał, na nikim się opierał, oczekiwał od nikogo pomocy, współczucia, ani wsparcia. Po prostu od dzisiaj jestem ja, a nie dwie połówki mnie w formie dwoje ludzi.

Kate napisał:

Miłość można dostrzec pomiędzy matką, a dzieckiem, pomiędzy człowiekiem, a zwierzęciem, pomiędzy kobietą, a mężczyzną.

W tym wypadku racja, zbyt ogólnie to powiedziałem nie mówiąc jednocześnie o co mi naprawdę chodzi.

Jasne, miłość matki do dziecka, bez wątpienia. Miłość do zwierzęcia, oczywiście. Sam mam psa, i nie wiem jak bym się czuł gdyby mnie rano nie budził swoim mokrym nochalem. Źle jednak interpretujesz moje podejście, bo ja wcale nie opieram swoich poglądów na nieudanych związkach, cóż raz na wozie, raz pod wozem. Po prostu, jestem w takim wieku kiedy rozwija się ludzka psychika, zaczynamy patrzeć na wszystkie sprawy z zupełnie innej perspektywy, i to właśnie to decyduje o tym że mam takie, a nie inne podejście w kwestii miłości. Jest dla mnie ona nic nie warta, po prostu. I jak wcześniej mówiłem, nie opieram tego na związkach, ponieważ nie mam z nimi problemu, jeśli chce z kimś być to jestem, jeśli nie odczuwam takiej potrzeby to nie jestem, prosta sprawa.

Cholera, muszę bardziej precyzować swoje wypowiedzi. Moja polonistka miała jednak rację, za dużo myślę podczas pisania i mam tendencję do abstrakcyjnych myśli, których znaczenie tylko ja potrafię ogarnąć

Po pierwsze, Twoje zdanie jest tutaj tak samo ważne jak moje, i jak każdego innego kto odwiedza to forum (za wyjątkiem naszych kochany adminów ;*) więc trochę więcej śmiałości w tym mówisz, bo masz rację, tylko trzeba trochę pewności siebie aby we właściwy sposób to wyrazić.

Co do samego tematu, to w zasadzie mam pewną myśl do przedstawienia, ale może zrobię to dopiero jutro, bo jak wiecie jutro jest międzynarodowy dzień samogwałtu, więc moje zdanie może jeszcze ulec zmianie, a nie lubię się poprawiać )